Opdracht van Dennis: Schrijf een review over een van je favoriete albums, alsof hij vandaag uitgekomen is.
Al jaren behoort Madonna tot de beroemdste zangeressen ter wereld. In 1978 vertrok ze alleen naar New York om het daar te gaan maken als danseres. Met $35 op zak en verder wat persoonlijke spullen vond ze een baantje bij de Dunkin’Donuts en ging ze aan de slag als achtergronddanseres bij verschillende artiesten. Zingen deed ze pas nadat ze een bandje had opgericht met wat vrienden, de Breakfast Club. Begin jaren ‘80 verliet ze de band en begon ze voor haarzelf. Ze werd ontdekt en haar eerste single, ‘Everybody’’, was meteen een hit. Dit jaar publiceert ze haar zevende album: ‘Ray of Light’. Ze lijkt met dit album een oude Madonna, die ging over materialisme en seks iets los te laten. Niet gek nu ze een dochter heeft en dit jaar nog 40 wordt.
Ray of Light opent met het dromerige Drowned world/substitute for love. Madonna zingt op steeds krachtigere toon over hoe ze roem ooit inwisselde voor de liefde, en daar nu op terugkomt. Het daaropvolgende nummer Swim neemt de luisteraar verder mee de diepte in, ze zingt: “We can’t carry these sins on our back […] We’re gonna swim to the ocean floor.”
In de volgende liedjes zoekt ze verder naar wat haar als mens eigenlijk beweegt. De tweede single van het album, ‘Ray of light’, knalt er verfrissend uit. De techno en eurodance invloeden slaan je om de oren. De meer betekenisvolle teksten dan het eerdere ‘get into the groove’ of geile teksten die alleen Amerikanen lijken te shockeren zijn mooi en passen haar goed.
In het zesde nummer Nothing really matters hoor je een sterke crossover tussen dance en meer Oosterse muziek. Later in het achtste nummer shanti/ashtangi komt dat nog eens terug. Die laatste nummer is gezongen in Sanskrit. Niet perse iets dat ik persoonlijk leuk vind, maar het past er goed tussen en het is ontspannend. De dancebeat die overal achter zit houdt de rode lijn door het album prima in stand.
Het mooie is dat je vanaf Ray of Light enigszins gedachteloos maar heerlijkt ontspannen heb kunnen luisteren naar de elektronische dance muziek met hier en daar een bijzonder instrument. En dan komt de leadsingle Frozen extra hard binnen. Frozen is weer een echte pop rammer maar met een Madonna die serieuzer klinkt dan voorheen. Madonna’s stem klinkt dieper. Het is een stem die je midden in de nacht roept en geruststelt. In dit nummer zet ze zich af tegen het materialisme waar ze op eerdere albums juist vrolijk over zong: “You only see what your eyes want to see; How can life be what you want it to be; You’re frozen; When your heart’s not open.”
Logischerwijs gaat het nummer na Frozen over afscheid nemen. Het nummer The Power of Good-bye begint veelzeggend met “Your heart is not open, so I must go”. Madonna’s stem slaat dezelfde toon aan als bij Frozen maar meer resoluut. Madonna stapt uit de speakers als een mooie vrouw en eens zonder het opdringerige seksuele aspect. Het zijn inspirerende nummers voor mensen die verder willen in het leven.
De laatste drie nummers van het album nemen je qua klank mee aan de hand naar het eind. Het luchtige Little star bevat een boodschap voor haar dochter. “Never forget who you are; Little star; Never forget how to dream; Butterfly.” Het laatste nummer Mer Girl lijkt een rustig zondagochtend nummer. Maar aan haar stem toon hoor je enige ernst. Ze zingt over hoe het ouder worden haar tegenvalt, ze probeert er aan te ontkomen. Het bevat voor de fans hoop, want ze met de laatste zin lijkt het er op dat ze nog niet klaar is met schrijven en zingen: “I ran and I ran, I’m still running today.”
Net als bij Madonna’s vierde album Like a Prayer (1989) kun je zeggen dat ze hier veel van haarzelf en haar persoonlijke overwegingen laat zien. De muziek klinkt daardoor authentiek, iets dat ik persoonlijk mooi en belangrijk vind. We mogen verwachten dat Ray of Light net als Like a Prayer weer een wereldwijd mega succes gaat worden, en dat zal ongetwijfeld niet haar laatste knaller zijn.
Bas Buise – juli 2020
Hondenkennel.net 