Verboden ontmoeting

Opdracht van Bas en Dennis: schrijf een verhaal over een verboden contact.

November 2054
“Gefeliciteerd!”
“Dankje”. Het voelt als een overwinning. Ik omhels mijn collega. We hebben het gedaan. Dertig jaar onderzoek, zeventien mislukte pogingen, miljarden heeft het gekost en helaas ook drie mensenlevens en vijf dierenlevens. Maar we zijn er: de tijdmachine werkt. We hebben op succesvolle wijze een appel, daarna een cavia, daarna een aap en als laatste een mens (ikzelf) een minuut terug in de tijd kunnen sturen. 
“Dit verandert alles. De tijd, de geschiedenisboeken, de manier van leven die we kennen.”, zegt mijn collega. 
“Klopt,” zeg ik. “En gevaarlijk. We hebben het dodelijkste en meest chaotische machine ooit gemaakt. Hier moeten we onwijs voorzichtig mee om gaan.” 
“Dat is werk voor morgen. Voor nu: flessen open gooien en dit vieren.”

Ik verlaat het lab met mijn collega, werp nog één blik op mijn levenswerk alvorens ik het licht uitknip, het slot omdraai, vervolgens mezelf en het pand verlaat. Mijn gedachten gaan alle kanten op en blijven maar bij één ding steken maar ik besluit het voor nu weg te stoppen. Ik ben moe, onwijs tevreden met mijn werk en kan nu even niet helder denken.

In het café trakteer ik mijn collega op een toekomstige kater en maken we de rest van de avond plannen voor de tijd die komen gaat, of ging komen. Het hele concept van tijd hebben/hadden we gesloopt. Na vier uur plannen maken, woordgrappen maken en fantaseren over steeds gekker wordende scenario’s die nu mogelijk zijn houden we het voor gezien. Mijn collega wordt opgehaald door zijn vriend, ikzelf pak de fiets naar huis. 

Ik wacht tot mijn collega de hoek om is en maak op mijn fiets meteen rechtsomkeert. Ik zie na tien minuten de hekken van het lab al opdoemen. Ik haal het hek open, haal het gebouw van het alarm, knip het licht aan en zie daar het kolossale apparaat staan. Op het paneel toets ik juni 2017, Heinkenszand in. Ik haal mijn telefoon uit mijn zak, trek mijn jas uit en stap in de cabine. De hendel haal ik over, de deur trek ik achter mij dicht en met een sissend geluid sluit de cabine. Het licht dooft en een minuut later sta ik weer in het verleden. 

In de verte zie ik hem al aan komen lopen. Hangende schouders, hoofd naar beneden, sloffende voeten. Ik was vergeten hoe slecht ik er aan toe was. “Hee,” zeg ik. “Schrik niet.” Ik kijk terug en zie dat het even duurt voordat ik doorheb dat ik naar een oudere versie van mezelf kijk. Die neus, die ogen, die blik, dat litteken, zij het allemaal iets ouder. “Hoe..?”, stamelt de jongere ik. 
“Kan ik niets over zeggen. Butterfly-effect snap je?”
“Waarom ben je er dan toch?”
“Ik wilde even zeggen dat alles goed komt. Alles. Beloofd.”

Ik draai me om, loop de hoek om en activeer het terugroep-mechanisme en binnen een paar tellen sta ik weer in de cabine. Mijn collega wachtte me al op: “En?”
“Gelukt, zeg ik.” 

Dennis de Waard – november 2020